by: John Edward Despe
Naglalakad ka lang natapilok ka pa
Naglalakad ka lang nabunggo ka pa
Naglalakad ka lang masususgatan pa
Matatawag mo ba ang sarili mong
tanga?
O sadyang may kulang lang talaga?
Hindi ka naman talaga tanga! Tao
ka!
Ang tao daw, makasalanan
Ang tao daw, nagkakamali
At ang tao daw, may
kakulangan
Pero ang pagkakamali, di dapat
suklian ng isa pang pagkakamali
Kung kaya't ang pagkukulang,
huwag suklian ng pagkukulang
Maaring ito'y maging mitsa ng isang
pagkakamali
Na kailan man di na mapapawi.
Hindi ka naman talaga tanga! Tao
ka!
Ang tao daw, marupok
Ang tao daw, madaling matukso
At ang tao daw, madaling magkagusto
Pero hindi naman lahat ng gusto mo
makukuha mo,
Sadyang may mga bagay na hindi lang
talaga para sa'yo
At may mga bagay din naman, na kung
sa'yo talaga
Hindi mo man bigyan ng halaga,
pilitin mang alisin sa ala-ala
Ito'y laan at para sa iyo talaga.
Hindi ka naman talaga tanga! Tao
ka!
Ang tao daw, manipis
Ang tao daw, maramdamin
At ang tao daw, iyakin
Pero hindi ang pagbagsak ng luha mo
Ang huhusga sa pagkatao mo
At lalong hindi ang pagkabasa ng
unan dahil sa luha mo
Ang magsasabing ika’y walang modo,
At walang puwang sa mundo.
Hindi ka naman talaga tanga! Tao
ka!
May kulang lang talaga!
At lagi mong tandaan
Ika’y nilikha hindi para
magpakatanga
Ika’y nilikha upang baguhin
salitang tanga